Θα ήθελα στο γάμο μου...

Θα ήθελα στο γάμο μου να καλέσω μόνο τους φίλους μας και λίγους στενούς και αγαπημένους συγγενείς. Θα ήθελα στο γάμο μου να μην αγχωθώ και να μην τρέχω για τις προετοιμασίες μιας και μόνο βραδιάς. Θα ήθελα στο γάμο μου να περάσω τη βραδιά χορεύοντας σε ρυθμούς που μου αρέσουν. Θα ήθελα στο γάμο μου να είναι όλα χαλαρά και άνετα. Θα ήθελα στο γάμο μου να προσφέρω στους καλεσμένους δροσερές σαλάτες, λαχταριστά γλυκά και παγωμένες λεμονάδες. Θα ήθελα ο γάμος μου να γίνει στην αυλή του πατρικού μου ή σε ένα ανθισμένο περιβόλι.

Στην Ελλάδα όμως οι γάμοι γίνονται για τους γονείς. Και τη βραδιά που θα ενώσω τη ζωή μου με τον αγαπημένο μου θα πρέπει να κάνω όλα τα τυπικά και τετριμμένα. Να χαιρετίσω ανθρώπους που δεν ξέρω αλλά είναι γνωστοί των γονιών μας. Να φοράω το καλό μου χαμόγελο και να τσουγκρίζω παρ όλη την κούρασή μου. Να χορέψω τους καθιερωμένους χορούς του τόπου μου.

Μπορώ πάντα να εναντιωθώ σε όλους και σε όλα και μετά απο τσακωμούς και δράματα να οργανώσω ένα γάμο όπως τον θέλω. Ή να πάρουμε τον κουμπάρο και 5 φίλους και να παντρευτούμε μόνοι σε ένα ξωκλήσι.

Τέτοιες σκέψεις περνάνε μόνο απο το δικό μου μυαλό? Μήπως είναι η πίεση των προετοιμασιών που με κάνει να σκέφτομαι επαναστατικά? Πείτε μου....
Το μόνο που ελπίζω είναι όταν με το καλό κάνω το δικό μου παιδί και αποφασίσει να παντρευτεί να μην με πιάσει καμιά ξαφνική τρέλα να οργανώσω κι εγώ ένα αντίστοιχο πανηγυράκι στο δικό του το γάμο...

Α! Θα ήθελα και όλες οι φίλες μου να γίνουν παράνυφες με ασορτί φορέματα και παπούτσια, όπως στους γάμους σε Αγγλία και Αμερική! Δε θα ταν τέλεια???

Φωτογραφίες : younghouselove.com